Dromen vangen… een verplicht vak?

Vandaag ben ik getagd door Jules. Jules is een oud-student van het Graafschap College en speelt momenteel de voorstelling: ‘Boys don’t cry’. De voorstelling gaat over zijn homoseksualiteit. Jules is opgegroeid in de Achterhoek waar, over het algemeen, heel weinig ‘glittergays’ door de Oude IJssel varen. De voorstelling gaat ook over kanker. De voorstelling gaat over Jules zelf… Tijdens het bekijken van de trailer en na het lezen van onderstaande recensie merk ik dat de tranen – ook bij mij – over mijn wangen lopen en ik beloof Jules in mijn gedachten dat ik er alles aan ga doen om zijn voorstelling naar ons ROC te halen.

Jongens huilen niet, maar bij het publiek gaan alle sluizen open. Zelden meegemaakt: een zaal die aan het einde van een voorstelling collectief met een brok in de keel en tranen in de ogen na een indringende stilte uitbarst in applaus. Ook de Zwolse wethouder Nelleke Vedelaar hield het niet droog in haar toespraakje meteen na afloop van de première van Boys Don’t Cry in de Dommerholtzaal in Schouwburg Odeon in Zwolle. Ze gaat zich er hard voor maken dat heel Zwolle en ver daarbuiten deze voorstelling kan gaan zien.

Het is niet alleen de kwetsbaarheid die mij raakt maar ook zijn droom om andere jongeren, in soortgelijke situaties, een hart onder de riem te steken. Jules van Rijn is een oud-student. Net zoals Robin Leidelmeijer en Jeroen van der Veen. Zij zijn een reisbureau gestart voor mensen die structuur en begeleiding nodig hebben. Robin en Jeroen hebben een droom. Zij gunnen kwetsbare mensen een mooie vakantie omdat zij als geen ander weten hoe fijn het is om op vakantie te kunnen gaan. Om nog maar te zwijgen over Celine Kohinor. Celine heeft vorig jaar haar universitaire rechtenstudie afgerond. Via social media heb ik haar droom en haar route van VMBO, MBO, HBO naar universiteit kunnen volgen. Via social media! En dat verwart me…

Want waar zijn de momenten in het onderwijs waarin studenten worden bevraagd op hun dromen? Waar zijn de momenten in ons leerplan waarin we met studenten ‘meerperspectivisch’ filosoferen over de actuele problematiek in onze wereld. Waar is de vrije ruimte in ons leerplan waarin we studenten verbinden aan mensen zoals Robin, Jeroen, Jules of Celine? Mensen met een droom die het leven mooier maken. Wanneer gaan we, als docenten, vragen stellen in plaats van vinden, vergelijken en verbieden? Wanneer gaan we authentieke dromen vangen en deze koppelen aan het kwalificatiedossier?

Al een aantal jaren houd ik me bezig met ‘betekenisvolle reflectie’ op alle niveaus in (onderwijs)organisaties. Ik geloof er heilig in dat we, naast het leren van kennis en vaardigheden, tijd en ruimte moeten inbouwen voor inspirerende en betekenisvolle gesprekken tussen studenten en docenten over ervaringen die er toe doen. Niet instrumenteel, maar ‘just in time and just enough’. Jules, Celine, Robin en Jeroen ben ik op het spoor gekomen, maar ik had in de afgelopen jaren nog veel meer dromen kunnen vangen…